Orazio, Federico d`

Titel | Please don't go

Please don’t go [na euthanasie] (1996-1997) van Federico d’Orazio is een video-installatie die bestaat uit twee delen. Het ene deel is een monitor waarop we een documentaire zien. In die film belicht de kunstenaar de transformatie van het oorspronkelijke kunstwerk naar de huidige vorm. Het andere deel bestaat uit een samengeperst ziekenhuisbed op een pallet. Het geheel is afgedekt door een glazen kap. Please don’t go (1996) was oorspronkelijk een grotere video-installatie die te zien was in de tentoonstelling Everybody’s Talking (1996-1997) in Gemeentemuseum Helmond. In een ziekenhuisbed had D’Orazio een televisietoestel in zwachtels gewikkeld en aangesloten op een infuus met morfine. Op de beeldbuis was het lunchprogramma Non è la RAI te zien: tienermeisjes in bikini die vol overgave dansen op steeds hetzelfde discodreuntje. Eén van de programma’s van de vier commerciële zenders, waar de Italiaanse premier Berlusconi eigenaar van is. In Berlusconi’s Italië zijn macht, geld, media en politiek nauw verbonden. In D’Orazio’s optiek is televisie een “mentaal ziek” medium. Please don’t go [na euthanasie] verbeeldt ons tijdsgewricht. Deze installatie sluit aan bij de maatschappijkritische werken van D’Orazio over de keerzijde van onze welvaart. De transformatie van het oorspronkelijke werk sluit aan bij kunstontwikkelingen aan het eind van de 20ste eeuw, waarbij kunst regelmatig een gedaantewisseling ondergaat (‘work in progress’). Oftewel: kunst is een mentaal proces. Daarmee ondergraaft de kunstenaar de status van kunst als verzamelobject.